Passie op de werkvloer*

Je komt ze overal tegen: mensen met hart voor hun werk. Niet alleen in beroepen waar je ze verwacht, zoals de zorg en het onderwijs , maar ook in een winkel, op kantoor of midden in de Rotterdamse haven. Persoonlijk vind ik niets leuker dan deze mensen aan het werk te zien, hun verhalen te horen en me door hen te laten inspireren. Omdat het zo leuk is om voor én over ze te schrijven en ik er de laatste tijd een aantal ontmoet heb, besloot ik hun gemeenschappelijke kenmerken eens onder elkaar te zetten.

Vaak zijn het mensen die hun beroep als ondernemer of zelfstandige uitoefenen. Het NRC noemde ze deze week ‘ondernemers voor wie de begrippen passie, authenticiteit en ambacht nog niet uitgehold zijn’ . Via hun artikel kwam ik terecht op een fantastische site over ondernemers in Rotterdam die de stad verrijken met hun passie en ambacht. Als je die verhalen leest, krijg je onmiddellijk zin om een zangvogel aan te schaffen of een Perzisch tapijt te laten repareren.

Geen vakmanschap zonder passie of omgekeerd.
Ook uit eigen ervaring weet ik inmiddels dat echte professionals overal te vinden zijn. De afgelopen weken mocht ik aanschuiven op veel verschillende werklocaties en zag ik overal mensen die met passie aan het werk zijn. Dat bleken in alle gevallen ook echte professionals te zijn. Blijkbaar zijn vakmanschap en passie onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Passie op de werkvloer, maar dan anders.

Zo zag ik bij de gemeente Rotterdam mensen die er alles aan doen om met de organisatie van hun evenement duizenden bezoekers een fantastische dag of avond te geven. Tijdens een hoorzitting ontmoette ik een voorzitter die een knap staaltje conflictbeheersing liet zien. Ik maakte een rapport van de bevindingen van een risico expert, die continu probeert om zijn  zijn klanten veiliger te laten werken. Ik schreef een webtekst voor een zorgorganisatie die al 18 jaar geleden ontdekte dat het in de zorg vooral om aandacht en tijd voor de cliënten gaat. Werkte interviews uit met medewerkers die elke dag weer bezig zijn om het leven voor anderen beter te maken. Allemaal mensen die in eerste instantie bezig zijn te doen waar ze in geloven, maar er ook geld mee verdienen. Beter kun je het niet hebben, toch?

Gedeelde kenmerken: ben jij ook een vakman of -vrouw? 
Geloof me, je herkent ze onmiddellijk als je ze aan het werk ziet, deze profs, ambachtsmannen/ -vrouwen en vakidioten. Voor wie zich nog afvraagt wat ik bedoel, of eens wil checken hoe dat voor hen zelf zit, onderstaand een lijstje:

1.  Mensen met passie voor de dingen die ze doen, maken altijd tijd om uit te leggen hoe iets werkt. Het zijn sowieso goede vertellers, allemaal hebben ze een verhaal.
    
2. Professionals vinden het geen enkel probleem om kennis te delen want ze zijn overtuigd van hun eigen kwaliteiten. En als je ergens genoeg van hebt, is het makkelijker om te delen.
    
3. Vakmensen hebben vaak interesse in hun gesprekspartners. Wat doe jij en hoe doe je dat? Valt er iets te leren? Ze begrijpen de passie van een ander en vinden het leuk om daar aan bij te dragen. Ze raken overigens ook niet overstuur als dat niet zo is. De vakman weet  dat er altijd werk is.
    
4. Ze zoeken graag naar een ‘niche’ in hun vakgebied en weten in ieder geval goed te vertellen wat hun aanpak uniek maakt ten opzichte van de concurrent.
    
5. Professionals kunnen goed in hun eentje werken maar weten ook precies waar en wanneer ze hulp nodig hebben. Ze herkennen namelijk ook het vakmanschap in een ander.
    
6. Een vakman is niet bang voor vernieuwing, zolang het maar bijdraagt aan hun kwaliteitsstandaard en missie. Niet alleen vanwege een nieuwe techniek.

Herken jij jezelf of een van je collega’s hierin? Dan mag je jezelf gelukkig prijzen. Werken voelt voor jou waarschijnlijk als een hobby en daar kun je er niet genoeg van hebben. Zo niet, lees dit blog dan als een warm pleidooi om te zoeken naar de passie en het vakmanschap in jezelf en een ander!

*Passie op de werkvloer, maar dan anders: het leek me leuk om eens te testen wat het effect is van een opvallende, maar enigszins misleidende kopregel. Geen vurige seks in het kopieerhok dus. Voor een ieder die ik hiermee teleurgesteld heb: sorry!

Terug naar de basis!

Wat was het fijn. Een appartement op de bergachtige oevers van het Comomeer. Een langgerekte tuin met ligstoelen, schommelbank én het allermooiste uitzicht. Voor het eerst sinds lang een zorgeloze vakantie. Tien dagen de tijd om heerlijk niets te doen.

En waren alle omstandigheden perfect? Tja, daar verschillen de meningen over. De woonkamer werd verlicht door tl-buizen, tijdens het onweer viel de stroom een paar keer uit en de wifi was na twee dagen ‘op’. De auto moest geparkeerd worden in een tunnel aan het eind van het dorp. De kerkklok ging af en toe wel erg enthousiast te keer en de schoorsteen van de houtoven van de pizzeria onder ons kwam uit in de tuin. Maar zeg nou zelf, als je ’s avonds in het donker met je man en limoncello uitkijkt over het meer naar de lichtjes aan de overkant, dan is de rest toch bijzaak? En hoe leuk is het om potjes yahtzee en rummikub te spelen bij waxinelicht? De simpelste dingen zijn vaak het fijnst.

Laat je vooral niet afleiden door bijzaken zoals de inrichting.

Simpel en goed.
Over fijn gesproken: de Italiaanse keuken. Topper van de vakantie was Trattoria dei Bracconieri: vanuit Como met de funicolare naar Brunate en dan twee keer links. Van buitenaf niet veelbelovend en ook binnen is er weinig aandacht besteed aan het interieur. Maar krijg je een plekje op het terras, of voor een van de openslaande ramen, dan geniet je van een spectaculair uitzicht en fantastisch eten. Op de kaart staan eenvoudige gerechten, verse pasta en vis uit het meer. Gegrilde groentes, échte bolognesesaus en zalige panna cotta. De bediening was snel, vriendelijk en persoonlijk. Moraal van het verhaal? Geen gedoe, gewoon goed koken en voor je gasten zorgen. Het beste resultaat krijg je als je jezelf beperkt tot de basis en die met liefde
en aandacht uitvoert.

Een Italiaanse les.
Toen zat het er weer op. Uitgerust, met een paar kilo extra (helaas niet alleen dankzij de uitverkoop in Milaan) reden we terug naar onze eigen (thuis)basis. Weer snel aan het werk, want gelukkig lagen er een paar mooie opdrachten te wachten. Met in mijn achterhoofd die Italiaanse les: wat je ook doet, breng het terug tot de basis en maak die zo goed mogelijk. Volgende keer meer over hoe je dat met tekst doet. Arrivederci!